اشعار

بیا كه گنبد خضراست دیده بر راهت            بیا كه حـیـدر تنهـاست دیده بر راهت

چـقـدر مـنـتـظران تو بی‌صدا رفـتـند            نگاه مضطرب ماست دیده بر راهت

به هـر دیـار عــزادار مـادرنـد هـمـه            بیا كه عترت طاهاست دیده بر راهت

قـسم به خاك نـشـسته به چـادر مـادر            سكوتِ غربتِ دنیاست دیده بر راهت

هـنـوز نـالـۀ مـادر بـه گـوش مـی‌آیـد            ببین كه حضرت زهراست دیده بر راهت

میان كوچه به دنـبال گـوشواره حسن            شهـید سـیـلی اعداست دیده بر راهت

كنار بـسـتر غـرق به خـون مـادرتان            هنوز زینب كـبراست دیـده بر راهت

مـیـانِ گـودیِ مـقـتـل حـسـیـن افـتـاده            هنوز زیر لگـدهاست دیـده بر راهت

بـه نـالـه‌هـای بُــنَـیَّ كـنـار آن گـودال            زنی كه غرقِ تماشاست، دیده بر راهت

نـشـسـته بی‌ادبی رویِ سـیـنۀ مـاهش            ببین كه مادرت آنجاست دیده بر راهت

زمان كُـشتن لب تشنه آب می‌خوردند            لـباس‌های تـنـش را یكی یكی بُـردنـد

ای سحر خیز مدینه سحرت را قربان            از غـم فاطـمه چشمان ترت را قربان

ای خوش آنکس که گدای سر راهت گشته            سائل هـر شـبۀ پـشت درت را قـربان

هرکه دارد هوس دیدن تو آواره است            عاشق خسته دل و دربه درت را قربان

وای برمن که دلم نیست گرفتار غمت            سینه چاکان نشـسته به برت را قربان

حاجـتی نیست مرا غـیر دمی دیدارت            رخ زهرائی همچون قمرت را قربان

فـاطـمیه است بیا روضه زهـرا بشـنو            دلِ پُر از غم و سوز جگرت را قربان

هرچه داری همه ارثیۀ زهرا وعلیست            شال سبزی که تو بستی کمرت را قربان

ای به دوش تو عبای عـلی و پیـغـمبر            رنگ عمامۀ بسته به سرت را قـربان

نقـش انگـشتریت چیست...؟ اباعـبدالله            بهر مظلـوم دل نوحـه گرت را قربان

کربلا می‌روی اما گل من با چه کسی            پـسر خـون خـدا همسـفـرت را قـربان

یابن الحسن! برای خودم گریه می‌کنم            از عـمـق دردهای خودم گریه می‌کنم

خـیلی کم از غـم تو شدم مـرد نـدبه‌ها            از کـثـرت جـفـای خـودم گریه می‌کنم

خـیلی شما هـوای مرا داشتی ولی...!            از وضع بی‌وفـای خودم گـریه می‌کنم

از یک گـنـاه هـم نـگـُذشـتـم بـرای تو            از خُلـق بی‌حـیای خـودم گریه می‌کنم

از غربت تو پیشکش، از ظلمت خودم            از غفلت و خطای خودم گریه می‌کنم

آن شیعه‌ای که خواستی از من، نگشته‌ام            امروز در عـزای خودم گـریه می‌کنم

آداب انــتــظــار، نــیــاورده‌ام بـه جـا            از شـومیِ سـزای خودم گـریه می‌کنم

تـرسـم بمـیـرم و نـرسـم به ظهـور تو            یابن الحسن! برای خودم گریه می‌کنم

ای کاش که ما نیز کمی یاد تو بودیم            در هر نفس و هر قدمی یاد تو بودیم

هنگام خوشی یاد تو از خاطرمان رفت            با دیدن هر درد و غـمی یاد تو بودیم

اینگـونه به بی‌راهـه نـمی‌رفت دل ما            هر روز اگـر قـدر دمی یـاد تو بودیم

امروز جهان تشنۀ عدل است، کجایی؟            ما با خـبـر هر سـتـمی یـاد تو بـودیم

ما گریه کـنان حسن و فـاطمه هـستیم            در روضۀ هر بی‌حرمی یاد تو بودیم

ما فکـر گـناهـیم و تو فکـر غـم مایی            ای کاش که ما نیز کمی یاد تو بودیم

فـراق تو درد است و درمان ندارد            چـرا قــصـۀ هـجــر پـایـان نــدارد

تو جـان جهـانی تو صاحب زمانی            بـدون تو جـسـم جـهـان جـان ندارد

بـیـا ای که در سـال‌های ظـهـورت            پُـر است از بهـار و زمستان ندارد

خـودت را مگـیـر از دل بـیـقـرارم            کـه بـودن بـدون تـو امـکـان نـدارد

تو این روزها باز هم غـرق اشکی            و اشـک تو را چـشـم بـاران نـدارد

خـدا را دوصد شـکـر آقا تو هستی            اگـر زائـر آن قــبـر پـنـهـان نـدارد

در این روزهـای غـریـبی ســپاهی            بجـز هـمـسرش شاه مـردان نـدارد

و بـسـتـنـد دسـتـان خـیـبـر گـشـا را            شـنـیـدنـد و گـفـتـنـد امـکـان نـدارد

یهـودی در آن کـوچه دادش درآمـد            مـگـر که مـدیـنـه مـسـلـمـان نـدارد

بازهـم معـصیـتم من را ز آقـایم گـرفت            بازهم تنها شدم خیلی دلم را غـم گرفت

هر زمانی دور ماندم از هوای روضه‌ها            زندگی‌ام را سراسر غصه و ماتم گرفت

بهـر دیـدار جـمال یـار بی‌هـمّـت شـدیـم            یوسف زهرا دلش از عالم و آدم گرفت

وای بر آنکه سرِ این سفره نان خورده ولی            با غریبه رفت و آن را مونس و همدم گرفت

راه ظلمت رفـتم و در بین راه آقا رسید            داشتم گم میشدم دست مرا محکم گرفت

خوش بر احوال گدایی که دم جان دادنش            یک نفس ذکر حسین بن علی را دم گرفت

از همان روزی که آمد مادرم در روضه‌ها            با دلی محزون به دستانش دو تا پرچم گرفت

پـرچـمِ نـام حـسیـن و پـرچـمِ نـام حـسن            آه با نام حسن جـان گـونه‌هایم نم گرفت

زخمیِ یک کوچه بود و ناله میزد زیر لب            مادرم را ضربه‌ای سیلی از این عالم گرفت

شـوریده دلـیم و سر سـوداى تو داریم            با این دل سر گـشـته تـمـنای تو داریم

با خون جگر دیده بشوئـیم که عـمرى            اى پـرده نشین مـیل تمـاشاى تو داریم

سوگند به یک موى سرت هر چه که داریم            از دولـتـى خـاک کـف پـاى تـو داریـم

ما زنـده بر آنـیـم گـرفـتـار تو بـاشـیـم            دل بسته به گـیسوى چـلیـپاى تو باشیم

اى کاش که بر نامۀ اعـمال همۀ عمر            بینیم که خوشنودى و امضای تو داریم

ما روضه گرفـتـیم که تشریف بیـارى            این گرمى روضه ز نفس‌هاى تو داریم

دیگر تو بیا روضه بخوان صاحب روضه            ما حسرت آن صوت دل آراى تو داریم

قدرى بگو از غربت جان دادن مـادر            ما چـشم تر از ماتم عـظماى تو داریم

کـم کـم کـفـن فـاطـمـه را پهن نـمایـند            دلـشوره‌ای از شدت غـم های تو داریم

امشب شب غمهاست امان از دل حیدر            ذکر لب زهـراست امان از دل حـیدر

در برت ناله و سوز جگرم بیشتر است            پیش تو بارش چشمان ترم بیشتر است

جان زهـرا به بر خویش نگه دار مرا            چون جدا از تو شوم دردسرم بیشتر است

گرچه فـرمود نبی در یمنی پیـش منی            در مـدار نفـس تـو اثـرم بـیـشـتر است

به سرم دست کش اما ز سرم دست نکش            زیر دستت که نباشم خطرم بیشتر است

آخـر کار که سلـمان به مدائن جان داد            گفت با یار که میل حضرم بیشتر است

بُـعـد مـنـزل نـبـود هــمــسـفـر مـا امـا            گاه در نزد تو بُعـد سفـرم بیـشتر است

در قفس اوج نگیرد پر پرواز که هیچ            تازه بشکستگی بال و پرم بیشتر است

نـام اربـاب که آیـد بـه لبـم در دل شب            شاهدم باش که اشک سحرم بیشتر است

هنرم نوکری است و نفسم خرج حسین            لیک در روضۀ مادر هنرم بیشتر است

مادرت گفت پس از «فضه خُذیني» مهدی            اشک امروز به هجر پسرم بیشتر است

دست بشکسته و پهلوی شکسته غم نیست            به سوی غربت مولا نظرم بیشتر است

حالا که بی‌پـنـاه شـدم یابن فـاطـمه            مـحتاج یک نگـاه شدم یابن فاطمه

با دست خویش آبروی خویش برده‌ام            بـیـچـارۀ گـنـاه شـدم یـابن فـاطـمـه

تا خواستم زمین بخورم با دعای تو            هر بار رو به راه شدم یابن فاطمه

پـایـان کـار من شـده امـا نـیـامـدی            خـیـره به قـبـلگاه شدم یابن فـاطمه

ای کاش همچنان شهدا وقت رفـتنم            بینم چو قرص ماه شدم یابن فاطمه

اما زمان زمان گریه به غم‌های مادرت            در زمرۀ سـپـاه شـدم یابن فـاطـمه

قدری غم غـریبی مولاست در دلم            سر در مـیان چـاه شدم یابن فاطمه

با که بگویم از غم مظلـومی عـلی            دلـخـون شبـیـه آه شدم یابن فـاطمه

با گریه بر حسین عزیز تو می‌شوم            با آنکـه رو سیـاه شدم یابن فـاطمه

هنگام روضه چشم مرا گریه باز کرد            راهـی قـتـلـگـاه شدم یابن فـاطـمـه

از لطف حـاجت دل ما را روا کنید            ما را مـسـافـر حـرم کـربـلا کـنـید

برخاک با شکسته پری گریه می‌کنم            بر زخم مانده بر جگری گریه می‌کنم

با خاطرات کوچۀ باریک سالـهاست            درتنـگـنای هر گـذری، گریه می‌کنم

از لحظه‌ای که سینۀ تو پشت در شکست            تا می‌رسد صدای دری گریه می‌کنم

در روضه‌ای که میشنوم اسم میخ را            با ضـجّـۀ بـلـنـدتـری گـریـه می‌کـنـم

من داغـدار آتـش و خاکـسـترم که با            تصویر چوب شعله وری گریه می‌کنم

درد هـزارسالۀ من درد بی‌کسی‌ست
غربت برایم ارثـیه‌ای خانوادگی‌ست

چون شمع جانت آب شدن را چشیده‌ام            در شعـله‌ها مـذاب شدن را چـشیده‌ام

عمری ست مثل بازوی خیبر گشای شهر            محصور در طناب شدن را چشیده‌ام

روی تو را نمک نشناسان زمین زدند            منهم غـم جـواب شدن را چـشـیـده‌ام

چون عمه زیر هجمی از آلام و دردها            گل بـودن و گـلاب شدن را چشیده‌ام

چون قلب بی قرار حسینت شکسته‌ام            مثل حـسن عـذاب شدن را چـشیده‌ام

تا روی سیـنه‌ات اثر میخ باقی است
مظلومی‌ات به وسعت تاریخ باقی است

می‌آیم و زمین و زمان مات می‌شود            دامان کعـبه عرصۀ میـقـات می‌شود

با دستـهـای عـدل، برای ستـمـگران            دنـیـا بَـدَل به دار مـکـافـات می‌شـود

نور هـدایـتی که به دسـتـم سپـرده‌اند            تکـثـیـر در تـمـامـی ذرّات مـی‌شـود

وقتی سقـیفـه را بکـشانم به محکـمه            حقِّ گـرفـتـه از پـدر اثـبـات می‌شود

با آتـشی که سوخت در، خـانۀ تو را            نمرود شهر سخت مجـازات می‌شود

من می‌رسم به پیکر اسلام جان دهم
قبر تـو را به آدم و عـالم نـشان دهم

گرچه بی‌منت همیشه نان رسانی می‌کنی            جور دیگر فـاطـمیه مهـربـانی می‌کنی
نیستی در ظاهر اما باطناً لطف تو هست            ظاهری و باطنی صاحب زمانی می‌کنی

روضه زهرا کجا، پَستی شبیه من کجا            آبـرو دار جهـان! پـا در مـیانی می‌کنی؟
باز آقا جمع کردی نوکران را دور هم            باز داری نام زهـرا را جهـانی می‌کنی
باز هم شرمنده از، مهمان نوازیت شدیم            باز هـم مثـل محـرم، میـزبـانی می‌کنی
باز هم داری به عشق مادرت، به این روزها            ما شکـسته بـال ها را آسـمـانی می‌کنی
نیـستـم لایـق مرا راهـم دهی، یـادم نما            هر کجا این روز و شبها روضه خوانی می‌کنی

عرش می‌ریزد بهم، آقا تو وقتی گریه بر            یـاس هجـده سالۀ قـامت کمانی می‌کنی

مبین ز فاطمیه شورشی در عالم نیست            به روضه راه ندارد دلی که محرم نیست

اگـر مـصائـب زهــرا نـبـود مـی‌گـفـتـم            غـمی عـظـیـم‌تر از مـاتم مـحـرّم نیست

دوباره سفرهٔ اشک و به لطف صاحب عزا            برای اهل مصیبت غذا و نان کم نیست

هزار شکر که در روضهٔ خصوصی تو            نشـسته‌ایم و به تن جز لباس ماتم نیست

دلم به لطف تو پیـوند خورده با روضه            مرا بیخش که این رشته گاه محکم نیست

مگر تو گریه کنی زخم دست و پهلو را            به درد فاطمه جز گریۀ تو مرهم نیست

بـیا بگـو که نـیـفـتـاد بـین کـوچۀ تـنـگ            بیا بگو که رخش نیلی و قدش خم نیست

فـراق تـو بـر دل شــرر مـی‌گـذارد            شب غـصـه را بی‌سحـر می‌گـذارد

به سـودای روی تـو ای مـاه زهـرا            دلـم در شـب خـود قـمـر می‌گـذارد

اگـر تـو بـیــایـی ولـی مـن نــبـاشـم            چه داغـی به روی جگـر می‌گذارد

من آن طفـل نـامهـربـانم كه سر را            بـه دامــان لـطـف پــدر مـی‌گــذارد

كـنار تو در روضه‌ها گـریه كـردن            روی اشـک‌هــایــم اثــر مـی‌گـذارد

عــزادار زهــرا دل غــصـه دارت            شـبـی تـلـخ را پـشت سر می‌گـذارد

صـدای نـفـس‌هـای مــردی مـی‌آیـد            كـه دارد بـه دیـوار سـر مـی‌گـذارد

باز عـطـر یـار آمد و دنـیا به کـام شد            یعـنی دوبـاره موقـع عـرض سلام شد

این لطف هیئت است که حتی کسی چو من            با تو مـیان روضه چنین هـمکـلام شد

شکـر خدا که سـایـۀ الـطـاف مـادرت            با دست تو به روی سـرم مـستـدام شد

باز آمدم که گریه کـنم شاید اشک من            بـر زخـم‌هـای مــادری‌ات الـتـیـام شـد

روضه بخوان ز غربت مولا که بعد از این            خورشید عمر فـاطمه‌اش روی بام شد

تـازه مصیـبت دل حـیـدر شـروع شـد            هـرچـند درد پـهـلـوی مـادر تـمـام شد

ای منـتـقـم به پهلوی زخـمـی مـادرت            دیـگـر بـیـا، بـیـا کـه زمـان قـیـام شـد

بهـار بنـدگی‌ام را خـودم خـزان کـردم            گـنـاه کـردم و از کرده‌ام زیـان کـردم

چـقـدر دل، سـرِ آمـال خـویـش آزردم            چه کارها که برای دو لـقمه نان کردم

رضای صاحب خود را نکرده‌ام منظور            نگاه بر سخن و حرف این و آن کردم

به جای خیر فـقط دردسر شدم عمری            همیشه خون به دل صاحب الزمان کردم

مرا گرفت به آغوش و زیر و رویم کرد            همین که وضع بدم را کمی بیان کردم

هزار بار زمین خوردم و خدا را شکر            هــزار بـار تـوسـل بـر آسـمـان کـردم

مرا همیشه دعا کرد و مهربان تر بود            از آن چه در همۀ زندگی گـمان کردم

همین که فـاطـمه گـفـتم مرا خریـد آقا            قـسم به فـاطمه صد بار امتحـان کردم

دم غـروب غـریـبـانـه گـریـه و زاری            بـرای غـربت آن قـبـر بی‌نـشان کردم

پرش شکسته پرستو و در قنوتش خواند:            هـوای پـر زدن از بـین آشـیـان کـردم

برای آن که نبـیـند عـلی چه شد دسـتم            سه ماه بازوی خود را از او نهان کردم

دوبـاره گرد یتـیـمی نشـسته بر مویت            و رود رود عزا جاری است از رویت

به یاد مادرت امشب نشـسته می‌خوانم            نـماز صبر به محـراب طاق ابـرویت

گمان کـنم که شـمـیـم مـدیـنـه را دارد            اگر به ما رسد امشب نسیمی از کویت

دوباره دست گـدایی دراز خواهم کرد            برای گریه به غـم‌های مـادرت سویت

شبـیه قامت زهـرا شکـسته است قدت            شبـیـه زانـوی مـولا خـمـیـده زانـویت

به یـاد زیـنـبی و گـیـسوی پـریـشانـش            اگر دوباره پریشان شده است گیسویت

برو مدینه و از مرتضی بپرس چه شد            که رفت نیمه شب از آشیان پرستویت

از نـحـسی گـنـاه بـهـایـم عـوض شـده            حال دعـا و سوز و نـوایم عوض شده

خـیـلی دعـا بـرای ظهـورت نکـرده‌ام            یادت نـبـوده‌ام که دعـایـم عـوض شده

یک روز غرق شهوت و یک روز مست جاه            معـلـوم می‌شود که خـدایم عوض شده

چشمی که خشک شد به امامش نمی‌رسد            حالات چشمِ عـقـده گشایم عوض شده

دیشب دعام کردی و بی‌خود نبوده که            از صبح زود، حال و هوایم عوض شده

تو رحـمـتی و با نظـرت سوی نـامه‌ام            با فعل خیر، جرم و خطایم عوض شده

آلـــوده‌ام قــبــول ولــی بـی‌پــنـــاه نـه            اصلا مگـر امام رضایم عوض شده؟!

خیبر شکن مقابل زهرا نشست و گفت:            در بسـتری و حال سـرایم‌ عوض شده

زهـرا تـمـام قـوّت جـان مـنـی، بـخـند            با گـریـه‌ات زمانه بـرایـم عـوض شده

دیشب عـبـام را رویت انـداخـتـم ولـی            دیدم سحر که رنگ عبایم عوض شده

رانـدن درمانـدگان اصلا نمی‌آید به تو            جز عطا، ای آسمان اصلا نمی‌آید به تو

دلـشکـسته آمـدم سویت، پـنـاه آورده‌ام            دل شکستن بی‌گمان اصلا نمی‌آید به تو

من سرم خورده به سنگ و ناتوان برگشته‌ام            قهـر با این ناتـوان اصلا نمی‌آید به تو

حق من این است رسوایم کنی با این وجود            حضرت صاحب زمان اصلا نمی‌آید به تو

ما عزاداران زهرائیم، پس با این حساب            بـستن در رویـمان اصلا نمی‌آید به تو

دید، حیدر همسرش را مو پریشان، ناله زد:            ای بهار من، خزان اصلا نمی‌آید به تو

تو سـتـون لشکـر مرد غریب یـثـربی            فـاطـمه، قـدِ کـمان اصلا نمی‌آید به تو

وقتی میان روضه‌ها باگریه خلوت میکنم           آقا شبیهِ تو کمی، احساس غربت میکنم!

وقتِ خطا، الاّ شما، بوده حواسـم بر همه           از اینکه هستی شاهدم، همواره غفلت میکنم

وقـتی برای تو نشد، سودی ندارد ندبه‌ها           با اسم تو از عشق تو، من کسب شهرت میکنم!

تنهاترین مردِ زمان، در جمعه‌های بی‌کسی           حاضر شما هستی و من، هر هفته غیبت میکنم!

از معـصیت تـنهـا شدم، آلـودۀ دنـیا شدم           دارم برای لـذّتِ یک روزه همّت میکنم!

حُبّ علی و آل او، خیرالنعم باشد ولی…           من با گناه و معصیت کُفرانِ نعمت میکنم!

حالا نشسته غـصّۀ، عالم به رویِ سینه‌ام           از دست نَفسِ سرکشم، اینجا شکایت میکنم!

یاد شهـیدان حـرم، خـیلی خجالت میکشم           از اینهمه جاماندگی، احساس ذلّت میکنم!

با اینهمه در دو جهان، با آبرو کردی مرا           بر نوکـرانِ مـادرِ سادات خـدمت میکنم!

دلتنگِ صحنِ حیدرم، بی‌تابِ شهر کربلا           دورم ولی با چشمِ دل دارم ‌زیارت میکنم!

مادر به من آموخته، باید فدای دین شوم           دار و ندارم را فـقط وقف ولایت میکنم!
آه از دَمی که فاتحِ خیبر شنید این جمله را           زهرا بلا گردانِ تو، جان را فدایت میکنم!

غصه نخور با فاطمه یاری نمیخواهی شما           من یک تنه از حرمتت، آقا حمایت میکنم!
شد خونِ زخمِ پیکرم، خط و نشانِ کوچه‌ها           خوردم زمین، خوردی زمین، هر دو میان کوچه‌ها!

رو بگـردانی زِ ما دنـیا جهـنم می‌شود            روزیِ ما روز و شب اندوه و ماتم می‌شود
پلکهایت باز کن درهای رحمت را نبند            بی‌نگـاه تـو دل ما خـانـۀ غـم می‌شـود

عاقبت هرکس دلش را شستشو داد از گناه            در حـریم آیـۀ تطهـیر، مَحـرم می‌شود

در سر و رویم شده پیدا دگر موی سپید            فرصت دیدار دارد روز و شب کم می‌شود
چون خَمِ گیسوی تو ای لیلیِ صحرا نشین            قامت چشم انتـظاران شما خم می‌شود
با تکـان ابرُوانت زود می‌ریزم به هم            نبـض عـالـم با نگاه تو منـظم می‌شود
یا ولی‌الله راضی می‌شوی از دست من؟!            با رضای تو رضای حق فراهم می‌شود
هرکه زهرا مادرت را الگوی راهش کند            وقت لبخند تو مشمول دعا هم می‌شود
خاک پای مادر تو سرمه چشمان ماست            دست بوسِ او رسول اللهِ خاتم می‌شود
شک ندارم که حسین هم با دعای مادرش            صاحب کرب‌و‌بلا، اربابِ عالَم می‌شود
گریه ما باعث تسکین قلبِ فاطمه است            این حسین جانها به زخم سینه مرهم می‌شود
فاطمیه کربلا شبهای جمعه دیدنی ست            مادرت صاحب عزای ذبح اعظم می‌شود
این پسر هم مثل مادر جای تنگی گیر کرد            دنده‌ها اینگونه شکلش نامنظم می‌شود